Życie

Smutkiem przepełniona,
łzy wylewają się ze mnie
jak woda deszczowa z kani, która od lat, pordzewiała zdobi smutny ogród.

Krzewy róż kłaniają się do mych stóp,
a ja unoszę kwiecie w górę,
do promieni ciepłych.

Ogrzać trzeba każdą z komórek.


Dotykam trawy zielonej,

przeciągam sie w promieniach słońca...


Kawa mi smakuje.


Życie ma znowu sens...

Życie jest cudem...

autor

GiNna

Dodano: 2007-07-26 19:16:25

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie