ŻYCIE

...idę drogą, tą którą miałem iść.
Nie wybrałem jej, mnie została wybrana.
Droga ta prosta jest i kręta.
Schodzi w dół i wbiega pod górę.
Łatwa jest, zarazem trudna.
Nie można stać na tej drodze. Odpocząć...
odetchnąć...zejść.
Iść tylko można do przodu.
Tylko iść.

Po obu jej stronach kwiaty. Piękne, pachnące.
Kołyszą się zwabnie, cudownie, gładko.
Szepczą: "dotknij, dotknij nas" szepczą.
Dziesiątki, setki, tysiące.

Rozkładam ręce...dotykam je.
Chcąc być szczęśliwym delikatnie muskam.

A one zabierają cząstkę mnie.
Z każdym dotknięciem, czerpią moje życie.
Stając się jeszcze piękniejsze, bardziej cudowne i kuszące bardziej.

Drogę tą przejść trzeba.
Przejść ją trzeba całą.

Jeśli się skusiłeś i sił nie masz, trudno.
Krocz, czołgaj się, pełzaj. Byle do przodu.

Bo na końcu tej drogi otchłań, przepaść ogromna. Niezbadana, niezgłębiona.
Ani wcześniej ani potem.
Otchłań głęboka, ciemna, złowieszcza.
Z daleka miejsce to straszne i mroczne, tajemnicze.
Zasnute mgłą opowieści, strachu i końca.
Końca początku tej drogi i doznań na niej wszelakich.
Z daleka tak właśnie...

Na skraju jej coś innego jednak.
Ulga dziwna. Oddech spokojny.
Radosny brak bólu, nieszczęścia brak również.
I kwiatów już nie ma.
Bo po co tu one.
Zostały tam, w tyle. Kusić tych co w drodze.
Rozbudzać pragnienia i wydzierać życie.

Na skraju nikt nie wie...
Czy wybór jest jakiś?
Dać krok...to najlepsze wyjście.

autor

Pawel

Napisany: 2012-05-12 Dodano: 2013-04-01 11:01:10

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie