Życie
Tak jak oracz swym lemieszem
grudę, kładzie każdej wiosny,
tak jak drwal, swój topór tępi
dzieląc kłodę suchej sosny.
Tak odkładasz w swej pamięci,
lata, które już odeszły,
tak też dzielisz czas miniony
na czas prozy, oraz wierszy.
Każdy swoją skibę kładzie
jakby zrodził się oraczem,
od narodzin po kres drogi
dzieląc radość razem z płaczem.
Od samego też początku
zapisujesz czystą kartę,
bacz więc by, gdy przyjdzie pora,
było to, wspomnienia warte.
autor
dodzio
Dodano: 2020-08-21 11:36:31
Ten wiersz przeczytano 633 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Bardzo dobra refleksja
Pozdrawiam serdecznie :)
Pozostawić coś cennego?
Ja nie pragnę wcale tego,
Tylko czasem marzę sobie,
Że gdy będę leżał w grobie
Ktoś czytając te szpargały,
Które po mnie pozostały
Roześmieje się. Ta radość
(Choć w żałobie nie wypada)
Będzie dla mnie znakiem tego,
Żem napisał coś dobrego
I żem czasu nie zmarnował,
Który los mi podarował.
to co było jakiś ślad pozostawia w pamięci może nie aż
tak jaskrawy lecz jest
pozdrawiam:)
Własnie takie jest życie i plecie się rozmaicie.
Pozdrawiam serdecznie:)
słusznie- bacz jak postępujesz.
Nie da się nie pamiętać.
Wszystko to, co było, nie da się wymazać, zło i dobro.
Nie da się tylko dobro pamiętać,
da się nie rozpamiętywać.
Ciekawy wiersz
Ładnie w treści i formie. Miłego dnia:)