Życie choć piękne tak kruche jest

6.08.2012-6.08.2016

Czas płynie nieubłaganie
4 lata temu-poniedziałek
Nasze ostatnie wspólnie przeżyte chwile
Szpitalna sala,cisza
Ty w niej- ból i cierpienie u Ciebie odgrywało główną z ról
Aparatura...
I walka o Twe życie
Gesty oczami,że słyszysz,że wiesz że jestem
Były znakami
Pamiętam tak dokładnie
Jakby to było dziś
Lekarze walczyli,lecz nic dobrego nie mówili
Nie dopuszczałam do siebie myśli,że czarny scenariusz mógłby się ziścić
Prosiłam wtedy,by stał się cud
Z godziny na godzinę
Z minuty na minute
Twe życie stawało się coraz bardziej kruche
Szans było coraz mniej
Mogłam tylko modlić się
Twe oczy coraz bardziej się zamykały
Twe dłonie coraz chłodniejsze się stawały
I ziścił się czarny sen
Aparatura utraciła funkcje życiowe Twe
Nie mogłam w to uwierzyć
Chciałam umrzeć
Nie wiedziałam jak się z tym zmierzyć
Poszłam do taty na cmentarz,by się mu zwierzyć
Zadawałam pytanie dlaczego
Bóg zabiera tych,których tak bardzo kochamy.
Wróciłam do domu
Nerwy mną szargały ,zasnąć nie pozwalały.
Tak bardzo było mi źle
Straciłam Mamo Cię
Do dziś tak bardzo tęsknie
Lecz wiem,stało się
To,co stać się musiało
Bo wszystko co się dzieje jest "zapisane tam u góry"
Gdzie słońce rozprasza czarne chmury
Ja ze swej strony teraz Tobie dziękować Mamo mogę
Za opiekę,za troskę,za miłość i trud wychowania
A przede wszystkim za to,że na świat mnie wydałaś, że tutaj jestem i żyje

autor

Justyna B

Napisany: 2016-09-01 Dodano: 2016-09-04 03:02:02

Ten wiersz przeczytano 711 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie