Życie miejskie

Odnośnie "Zimy miejskiej" z 1817 roku...

Sromota, z jaką człowiek toczy ziemskie kroki,
mnie nawet zadziwia, mnie, com w sobie w świecie,
który to znam życie miejskie i uroki,
którym się narodził tam, gdzie miasto przecie.

Znów widzę zamyślone jakoby chodniki,
ulice są zbyt szare, ludzie puści z twarzy.
Słowa niezbyt mi skore mną płowe trawniki,
iżby to nic nie było, w czym by można marzyć.

A znów tutaj znienacka światła mi błysnęły.
Krok mój w czas urwany, ledwom krok od grobu.
Oczy w słup, a włosy dęba mu stanęły,
co szukał w brawurze na miasto sposobu.

Dalej: idę leniwie, szyby błyszczą żywo.
Kościół (pusty od zewnątrz), człowiek zbiera swój los,
żeby potem go sprzedać, może za pieczywo,
lubo nim choć wyżywi biedą sterany głos.

Dalej: tramwaje chylą szumu drogę szybką
z dnia już z lekka na wieczór, mrok pada jesienny,
jeszcze latarnie ciche; tak być co dzień zwykło;
i tak przywykł świat miejski, co wszako niezmiennym.

Neony nam pobłażają, choć nici z uroków.
Stare drzewa gną siebie, jak gięły się drzewiej.
Jakiś sen lepki patrzy śród mroku tych bloków,
na pijaną ławeczkę - sześć piw w ludzkim śpiewie.

Cisza w parku. W osiedlach. I oknach świecących.
Nie ma szansy na wolność - serce w długach bije;
Nastrój cnie kultywuje wszy człowiek milczący,
smętny, blady, radosny - tak nam miasto żyje.

autor

Silvus

Napisany: 2008-09-15 Dodano: 2008-09-16 08:19:59

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie