Życie Stara Kamienica

Smutek słońca gasnącego o zachodzie.
Lekkim wiatrem trawy dotyka.
Gładkością tafli na jeziora wodzie.
Czasem co między palcami jak piasek przemyka.

Niech życie przeminie, niech już nas nie męczy.
Odejść teraz czy za rok? Co to za różnica?
Po co człowiek żyje? Pytanie mnie dręczy.
Sens już dawno runął, niczym stara kamienica.

Lód co serce zmroził, przecież nie powinien.
Życie w wiecznym chłodzie do końca nas czeka.
Człowiek się urodził właśnie temu winien.
Czy ktoś uszanuje zwykłego człowieka?

autor

Andrzej

Napisany: 2006-12-18 Dodano: 2006-12-18 00:01:00

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie