Żywioły

Po cichu siedzę w swym domu
I nic nie mówiąc nikomu
Z okna głośno wołam do ludzi:
„Niech ktoś z was się w końcu obudzi!”
Krzyk ten jednak zbyt szybko przemija
I choć gdzieniegdzie się jeszcze odbija
To głos, który do ludzi dociera
Drzwi ich serc już nie otwiera...
To do refleksji głębokiej mnie skłania:
Co ludziom tym tak oczy zasłania?
Mają uszy a nie słyszą!
Mają oczy a nie widzą!
Płomień pod wodą nie płonie...
Wiatr pod ziemią nie wieje...
I choć od wieków nierozerwalnie się łączą,
To przyjdzie dzień, w którym się wykończą...

autor

skorpion

Dodano: 2005-04-02 12:05:45

Ten wiersz przeczytano 578 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie