Żywot człowieka zmarnowanego

włóczę się po ulicach
nie widzę wyjścia
w zimnym powiewie złości
zostawiam Wam mroźny dotyk
i znak goryczy na spoconym czole
pędzę wzdłuż biegu rzeki nie widząc brzegu
zalał go pusty deszcz
monstrualne dzieło zła
(malowałam szarą barwą czarno-białą filozofię)
opadł zeszłoroczny listek
uciekła łza
utkwiła po wieczność w poezji
najpierw kropla
potem dwie
niebo mi się wypłakało
z tramwaju wyszedł żeglarz
pokazał mi milimetr samotności
spośród przeżytych kilometrów smutku
stopiłam wewnętrzny chłód
rozebrałam lęk
wyrzuciłam skumulowany strach przed niczym
zagubiona
powróciłam do domu

autor

manianamija

Napisany: 2008-03-13 Dodano: 2008-07-27 11:49:37

Ten wiersz przeczytano 606 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie