Żywot motyla

Wiodąc w samotności
Żywocik motyla,
Latałbym do starości,
Nie mogąc zapylać.

W dzień bardzo słoneczny,
Promyczek oślepiał.
Szłaś krokiem tanecznym,
Gdym na ciebie wleciał.

W twych włosach wplątany,
Nagle coś poczułem,
Jak intruz niechciany
Strząśnięty nieczule.

„Ty moja marności”,
Pomyślałem wściekły.
Przestałem się złościć,
Twe oczy urzekły.

Spojrzałaś figlarnie
W me ego zranione
A serce banalnie
Zostało trafione.

Łagodnie ujęłaś,
Swymi paluszkami
I we włosy wpięłaś,
Motylka szpilkami.

Zabrałaś me życie,
Porwałaś też serce.
Choć w to nie wierzycie,
Piszę dla niej wiersze.

I dobrze się stało,
Kobieto szalona,
Gdyż dusza i ciało
Wciąż ciebie spragniona.


Bo jak wiadomo:


W samotności bledną
Kolory motyla
I członki więdną,
Nie mogąc zapylać.

autor

edikruger65

Dodano: 2007-11-17 00:43:57

Ten wiersz przeczytano 673 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie