zza węgła opowiedziane

tym, co słuchają ....

słońce niosło za mną woń
szlif samogonu wśród podlaskich brzózek
taką przyjaźnią szybko się wzruszę

niemal zwiewny jak z wikliny mebel
trącam pannę truskaweczką wstydu w szyję
zanim krzyknie mrok łaskawie nam sprzyja

zachwycony lub schwytany w dłonie
tykam lub kołyszę się wahadłem
czas we mnie ja w niej a nie płomień

coś przyblakło a może zmalało
teraz słońce bursztyn topi
goniąc trunek pośród kryształu

...i tym, co jeszcze umieją słuchać

autor

mirno

Dodano: 2007-12-02 03:26:38

Ten wiersz przeczytano 1985 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie