Tęsknota
Obłoki, co z ziemi wstają
I płyną w słońca blask złoty,
Ach, one mi się być zdają
Skrzydłami mojej tęsknoty.
Te białe skrzydła powiewne
Często nad ziemią obwisną,
Łzy po nich spływają rzewne,
Czasem i tęczą zabłysną.
Gwiazdy, co krążą w przestrzeniach
Po drogach nieskończoności,
Są one dla mnie w marzeniach
Oczami mojej miłości.
Patrzą się w ciemne odmęty
Te wielkie ruchome słońca...
I ja miłością przejęty,
Patrzę i tęsknię bez końca
Autor: Adam Asnyk
Ten wiersz przeczytano 42812 razy
Komentarze (2)
Tak wiele odbierano ludziom w czasie zaborów było więc za czym tęsknić . Dzisiaj mamy to o co kiedyś walczono i nie doceniamy tego wszedzie zazdrość zachłanność tak wiele podziałów i nienawiści.
Piękny wiersz. Adam Asnyk rządzi. Chyba każdy wiersz Asnyka to mała perełka. Pisarz do głębi patriotyczny, ale nie ma co się dziwić pisał i tworzył w czasach zaboru, pod butem znienawidzonych zaborców. Na szczęście każdy wiersz tego poety daj odczuć chęć walki i niezależności.