Gospodarstwo dziadków –...

Zatrzymać i trwać w stabilizacji, spokoju,rodzinnej radości w naszym kraju kompletnie zrujnowanym w łbach nieodpowiedzialnych

Gdy wieczór o domostwo kołacze i niebo zamyka
Dziadek drzwi rygluje, na koniec zamyka okno kurnika
Wiatr jesienny między konarami udaje słowika
Ten rytm dnia trwa nieprzerwanie od stulecia

Rankiem dziadek najpierwszy wita dzień bosa stopą na łące
domostwo błyszczy śpiewem wtóruje mu złote słońce
Przemykałem się podwórzem a kładką nad modrym ruczajem
wspomnienia bezpiecznego dzieciństwa ono było rajem

Opłotki gdzie garnki suszyło słońce, ciekawe rzucało cienie
Wieczorem wysmukłe pełne gracji jak w szeregu miejskie latarnie
Domek nie posiadał komnat, nie był wieńczony wieża
spadzisty dach w barwach wieczoru najpiękniejszą strzechą

Znowu wieczór i dziadek zamyka wrota mrużąc oczy do słońca
moglem w tym tkwić i bawić wzrok, dziecięce zmysły bez końca
Dziś to ja zamykam podwoję mając w dłoni martwe zimne piloty
ukrył się urok, pogubił piękno, zimna szarość rozparta za płotem

Smutkiem żegna się dzień, zamilkły dzwoneczki w kapliczkach
razem z ptactwem wtórowały śpiewem barwne we wsi dzieweczka
Zabrało mi się na wspomnienia spoglądam na wytarte fotografie
moje życie w rodzinie doznało tego pięknego pewnie, że było warte

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2015-09-24 Dodano: 2015-09-24 06:11:08

Ten wiersz przeczytano 964 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Sielanka Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie