Modlitwa

Życia prawdziwego zdarzenia.

W brzuchu mym ciężar. Ołowiany głaz.
To ciężar zawodu na niektórych z nas.
To także zawód na samego siebie.
Oceni to Bóg który jest na niebie.

W sercu mym czuję, jak gołąb trwogi,
trzepoce czarnymi skrzydłami żalu.
Nie może znaleźć żadnej nowej drogi,
i ginie pomału jak mucha w wichrach szkwału.

Wpada co chwilę w czelustne otchłanie,
udręk i zmór co targają duszą.
Mój Boże najmilszy niech się już stanie,
jakie losu zdarzenia przyjść muszą.

Już własny rozum zastawił na mnie sidła.
Wyrwać się z tego uścisku nie mogę.
Już czasem mi chwila każda zbrzydła.
To zło wieczne, podstawia mi swą nogę.

W głowie mej ciemne wichry myśli,
rzadko rozświetla roziskrzone słońce.
Proszę Cię Panie, niech się dobro ziści
nawet gdy byłoby dla mnie złym końcem.

Lecz gdzieś głęboko w przestrzeni mej duszy,
iskierka mała słabiutko się tli.
Me serce twoja miłość kruszy.
Ocenisz je Panie tylko Ty.

autor

Mirosław Broda

Dodano: 2005-11-10 13:16:34

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie