*** /mrugnęłam oczami/

Jesteśmy stworzeni na Jego podobieństwo, a więc po
części wszyscy jesteśmy Bogami, w poszukiwaniu
odpowiedzi na pytania, które podsuwa nam samo życie
zbieramy doświadczenia, które na końcu drogi stają się
częścią wspólną świadomości, której mądrość rośnie bez
granic...

Pozdrawiam ciepło Wando :)

W rozmowie z Bogiem, jeśli chcemy poznać Go bliżej,
należałoby otworzyć się przed Nim. Nie mówimy do Boga,
informując Go o czymś, bo On zna nasze myśli. Ważne,
żebyśmy w dialogu byli szczerzy i prawdziwi.
Pozdrawiam :)

Mój komentarz zniknął z przyczyn technicznych, więc
jeszcze raz. A może to moc Twojego wiersza wyłączyła
wtyczkę? :-)
Wando, napisałem wczoraj, że wiersz jest zjawiskowy. I
że jest zapewne odpowiedzią na wiersz Pana Kornela
Passera, na co wskazuje dedykacja. Moja interpretacja
krąży wokół hipotezy holograficznej wszechświata, stąd
Boga i lustro traktuję jako metafory tej koncepcji.
Dostrzegam tu przede wszystkim Twoją odpowiedź na
zniknięcie wszystkiego bez śladu, o czym pisał Pan
Kornel. Kapitalną jest puenta, która uświadamia, że
nie ma raczej takiej możliwości - moim zdaniem to
sedno przekazu. Napisałem, że pragnę doznawać magii
tego wiersza, zamiast go dalej rozbierać na czynniki
pierwsze. Zachwycony wierszem, pozdrawiam Cię gorąco
:-)

Czyli tak naprawdę wszystko zależy od nas.
Ale z drugiej strony "odbijamy świat", więc czy
naprawdę jesteśmy podmiotami?
Wiersz, który zostaje w pamięci.
Pozdrawiam :-)

P.S Co do mrugnięcia oczami,
to dobra metafora naszego życia, msz,
bowiem nasze życie jest tak krótkie, niczym mrugnięcie
oka, tak naprawdę.
Dobrego wieczoru życzę Poetce:)

Podoba mi się myśl autorki i przesłanie wiersza, że
Bóg to tylko nasza wyobraźnia, a wszystko, co było
boskie i na które nie znaliśmy odpowiedzi, stało się
teraz ludzkie. Trzeba tylko samemu te odpowiedzi
znaleźć.
Z przyjemnością przeczytałem. :):)

Przede wszystkim podkreślenia wymaga kunszt poetycki,
który zbudował tą niezwykłą scenerię, w której
rozgrywa się „akcja” wiersza. Nie jest przecież celem
czytelnika wiersza zamiana wszystkiego , co poezja
powołała do życia, na język dyskursu, bo wtedy
skończylibyśmy w zupełnie innym miejscu niż tenże
wiersz usiłuje nam pokazać. Ta uroda wiersza jest
jego samodzielnym przekazem i doprasza się docenienia,
na jakie zasługuje. Jest jedna książka , którą musze
wspomnieć w kontekście tego wiersza, to Solaris Lema.
Owe lustrzane zapętlenie , którego doświadcza bohater
próbując dogadać się z pseudointeligentnym oceanem,
podobne jest do rozmowy z Twoim niby-Bogiem, który
okazuje się projekcją własną , bo innej nie ma, a Bóg
jawi się tylko jako pociecha w kosmicznej samotności,
który co najwyżej szeptem powtarza udzielane przez nas
samych odpowiedzi na pytania, które również sobie sami
stawiamy. Być może , że pytania ostateczne nadają się
wyłącznie do odbicia, ale ja wierzę , że tak nie jest.
Wiersz przenosi nas w głębiny Kosmosu i naszego
umysłu, który sam jest Kosmosem. Serdecznie gratuluję
wspaniałego wiersza i dziękuje za dedykację.

... wszystko to tylko kwestia perspektywy. Naprawdę
fantastyczny wiersz. Zmusza do myślenia... dobra
historia z mocnym filozoficznym akcentem. Szczególne
brawa za ostatnią strofę...

Uśmiechu :)

ikona namalowana kwantami przez nadzwyczajny umysł

A co jeśli Boga nie ma?

Co wtedy odbijamy?

Może emanujemy siebie, nas?
A może Bóg to nasza tęsknota za sumą tych emanacji
podniesiona do potęgi emanacji pokoleń myśli i logiki
materii?

Valanthilu, tak, można mrugać światłem, mrugać
powiekami, mrugać rzęsami. Albo też - tak jak Ty -
mrugać znakomitymi klatkami. W przypadku przenoszenia
w czasie mrugnięcie oczami jest poważną fizyczną
jednostką. Pozdrawiam serdecznie :)

Witaj
Ciekawie. W lustrze widzimy siebie, swoją głębie.
Myślę też, że i o wiele więcej można by dostrzec...
Wystarczy mrugnąć i pomyśleć o swoim życiu.
Pozdrawiam serdecznie.
;)

Się podoba się.

*czy można mrugnąć czymś innym niż oczami?

Ciekawe, zwłaszcza z tymi pytaniami i lustrem.
Pozdrawiam

Wart :)