* (szedł, widziałam go...)

szedł, widziałam go w oddali
widziałam jak szedł


widziałam czarną skorupę wzgórza
szedł po niej
bez poręczy


miał latarnię morską naszytą na koszulce


widziałam go w oddali
zrywał drzewa


szedł sam
bez człowieka, bez psa
masował swoje serce
jakby to był szlachetny kamień


widziałam go kilka razy
raz kiedy stałam przy oknie
w nocy
wciągał wtedy niebo przez głowę
jak sweter


kiedyś szedł z pochodnią
jakby się prosił
błagał
żeby go zobaczyć


a może bał się że nie znajdzie drogi
tam dokąd zmierza…


a może w tej niemej sztafecie
chciał przekazać swój płomień ?
nie spotkał ręki


stałam przy oknie odchodząc
w głąb mieszkania
kostki lodu wżerały się w drinka
który trzymałam niczym pochodnię


widziałam go później jeszcze
jego biały żagiel kołysał się w głębi nocy
rozcinał grzbiety ulic
ponad meduzami świateł
ławicami pojazdów
wznosił się pastelowy latawiec
machał do mnie niezliczonością
kolorowych papierków

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2008-04-07 21:37:06

Ten wiersz przeczytano 576 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie