*** /wszystko co zburzyłam/
chciałam ci pokazać
że prawie nie widać ruin
wszystko co zburzyłam
wygląda na arcydzieło lecz
to nie ja jestem artystką
tylko mgła
wdarła się w rzęsy pędzlami chmur
w usta wilgotnym tchnieniem
osiadła tu na plaży
jak pramatka wysiadująca
nowe życie
i zdałam sobie sprawę
że dźwięki morza są
czymś więcej
w podróży między wymiarami
niosły nas do łona
pogwary wody szumy perlenie
tłumione wybuchy małych fal
brzmią jak początek
bicia własnego serca
gdy niewidzenie było jeszcze
wiedzeniem wszystkiego
a ruiny - niewypaloną cegłą
autor
Wanda Kosma
Dodano: 2022-09-01 23:06:05
Ten wiersz przeczytano 2236 razy
Oddanych głosów: 74
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (36)
Bardzo ciekawa Poezja,
tak sobie myślę, że czasem trzeba coś zburzyć, by
można coś innego zbudować, najważniejsze w tym
wszystkim jest nie zagubić siebie i czuć bicie
czyjegoś serca, msz, a poza tym, może faktycznie
wszystko jest z góry ustalone, tak jak ustalony był
nasz byt i to, że życie wyłoniło się z wody?
Wiersz jak zwykle lekko filozoficzny i pełen
przemyśleń życiowych.
Pozdrawiam serdecznie Wandziu, życząc jak
najmocniejszych spoiw Peelce w cegłach nowej budowli
:)
Twoje wiersze budują inną przestrzeń, oparta na
wielkiej wrażliwości i łączeniu różnych zjawisk.
Bardzo ciekawe Twoje pisanie. Pozdrawiam
zatrzymuje refleksją i przekazem
pozdrawiam
Za Karoliną, ale wilki jeszcze tu wrócą.
Szum morza jest zbyt głośny żeby coś powiedzieć.
Bardzo serdeczne pozdrowienia Wando:)
Właściwie napiszę tylko - świetne wersy Wando!
Pozdrawiam serdecznie :)
Witaj
Bardzo mi się podoba, wszystko w tym zapisie współgra.
Wydaje mi się że jest to bardzo osobisty przekaz
autorki.
Pozdrawiam serdecznie.
;)
Ten wiersz jest jak z innego wymiaru:):)
serdeczności:)
Zachwycający wiersz. Mgła i dźwięk morza mają w sobie
coś pierwotnego. Ruiny, burzenie - w tym kontekście
metafora życia, tak odczytuję.
Niesamowita ilość przekazu w tak krótki wierszu :)
Pozdrawiam Serdecznie +++
Taka ultra-kobieca poezja.
Taka, że osacza.
Gratulacje
świetny!
Ten Wiersz to jedna wielka-wspaniała metafora! A
fragmnent od "tylko mgła" do "jak pramatka wysiadująca
nowe życie", jest dla mnie kluczem do serca (wiersza).
DobrotliwośCi :)
dziś trudno napisać coś, czego jeszcze nie było,
jednak Tobie się udaje zbudować tak oryginalny wiersz
za pomocą minimalnych środków
Wyjątkowy Wiersz
Pozdrawiam :)
Nie wszystko da się odbudować...jednak ruiny będą
wspomnieniami wypominać nam nasze błędy...z czasem
okryją się mgłą...Pozdrawiam Wando :)