(2)

pomieszałem wodę z piachem i wypiłem do dna.
zgodnie z receptą miało działać uspokajająco
i wtedy też rozpocząłem proces godzenia się ze swoją przeciętnością-
z dala od krainy lekkiego westchnienia
gdzie ludzie zamieniają się w porcelanowe reliefy
a oddech jest niewymuszony tylko na papierze

płonie twój dorobek
nie przywykłaś do woni spalin
jak ten wyrafinowany numer
kiedy walisz pięścią w stół- taką cię widziałem szczęśliwą;
cóż lepszego dla samotnego jeśli zrezygnował z ciepłych powitań.
to już nie te same bóle gdy nieco wcześniej wschodzą słońca.
pamiętasz poeci żegnali się bez opamiętania jakby to były ostatnie spotkania
z niesprawiedliwą dumną czułem się od nich lepszy.

autor

Borkoś

Napisany: 2010-07-26 Dodano: 2010-07-26 22:01:06

Ten wiersz przeczytano 1091 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie