21:37

Ta godzina zostanie na zawsze w sercach tych, którzy kochali i szanowali Jana Pawłą II...

Kiedy godzina 21:37 na zegarach wybiła,
Życie całego świata na zawsze zmieniła.
Świat wstrzymał oddech, zatrzymał się cały,
A wszystkie myśli ku Watykanowi podążały.
To stamtąd straszne wiadomości docierały,
Wieści, które cały świat ogromnie smuciły, poruszały.

O 21:37 niczym wielka ulewa,
Deszcz smutku całą ziemię zalewa.
Wszędzie słychać głośne dzwonów bicie,
Oto najwspanialszy z ludzi kończy swoje życie,
Pozostawia ziemię, opuszcza świat cały,
By iść do Domu Boga, w blasku chwały.

Od 21:37 w sercach ludzi jedno jest pytanie,
Dlaczego? Dlaczego zabrałeś nam go Panie?
Jednak po chwili refleksji, serca inaczej już czują,
Odpowiedz na swe pytanie, same odnajdują:
To Ty Panie nam wszystkim Go ofiarowałeś,
Taka była Twoja wola, więc Go nam zabrałeś.
I choć nas to boli, że cierpieć będziemy,
My z Twą wolą pogodzić się tylko możemy.

O 21:37 Ojcze Święty Ty nas opuściłeś,
Nasze serca smutkiem napełniłeś.
Dziś rozżaleni, pełni żalu wszyscy płaczemy
I z całego serca za wszystko Ci dziękujemy.
Za to, że przed laty swą barkę na brzegu pozostawiłeś
I by łowić nasze serca Ojcze podążyłeś.

autor

Szumi

Napisany: 2005-04-07 Dodano: 2005-04-09 00:08:10

Ten wiersz przeczytano 656 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie