W agresji chwała

Rozhuśtany do kopniaka,
but z twardą podeszwą, ostrą szpilką,
zatrzmany tuż przed twarzą z krzyża,
sygnały ostrzegawcze, strzelające kolana,
trzask w policzek z otwartej, sliskiej od kremu dłoni,
kuksaniec w czoło,
skoki po złamanym kregosłupie na do widzenia,
Goliat uwierzył że kocha.

Triumf i chwała w agresji
najczystsza forma rodzącej się przemocy,
bez niej nikt się nie porusza
nie pobudzone życie marnieje,
martwi w przepoconych dresach biegają coraz szybciej,
zamiast windy są schody,
ekipy remontowe wyłączają żółte światła,
wszechświat tylko się kurczy.

Goliat coraz wolniejszy
stwardniał przyrośniety do kociego łba,
czeka na znak nowego życia,
ostatkiem sił zabije z miłości.

Mały Dawid
napina mieśnie kurczy się i wzrasta,
zwija w rulon język,
ogłasza że nadchodzi,
nie lubi sie bić,
urodzony bez agresji,
myśli o szybkiej śmierci.

Ostatnim księżycowym kamykiem
z procy od Ojca
Dawida trafił w surowe oko Goliata,
nie trzeba poprawiać,
ziemia wprawiona w ruch zaczyna wirować.

Ożywieni zwycięzcy,
dwa życiowe pola,
zjednoczone dusze w martwych piersiach,
na przecięciu drewnianych pali,
agresja już nie triumfuje, brak jej chwały.

autor

pro-gnostyk

Napisany: 2006-02-15 Dodano: 2013-02-15 12:24:08

Ten wiersz przeczytano 905 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie