Ale to już było - część trzecia

Ognista kula słońca chyliła się ku zachodowi.
Po ciemniejącym niebie,
wraz z nadejściem nocy,
morze mieniło się srebrzyście.
W świetle księżyca stojącego wysoko na niebie, fale rozbijały się z szumem o skały.

Wszystko spowite było miękkim
światłem letniego wieczoru.
Siostry księżyca gwiazdy,
usiały niebo swoim blaskiem.
Liście szeleściły,
lekki wiatr kołysał drzewami.


Siedzieli przed domkiem letniskowym.
To on, rozjaśnił ciemne obszary jej życia,
dał jej szczęście.
Gdy brał ją w ramiona, pragnęła zamknąć w sobie poczucie bezpieczeństwa i miłość,
by poić się nimi później, kiedy będzie ją
dręczyć lęk i samotność.

Jego pocałunek,
był niczym szklanka zimnej wody dla spragnionego serca i piła ją łapczywie.
W jego oczach widziała odbicie własnego pożądania. Ich miłość była jak ukryty nurt, w głębi spokojnej wody.

Pojawiła się nagle i ciągnęła w dół, że ledwie mogła normalnie funkcjonować i oddychać. Bezgłośnie, żeby niczego nie zauważył, nie raz opłakiwała zagubioną czternastolatkę, którą kiedyś była.

Czy wszystko zaczęło się w tamten lipcowy świt? Czy wtedy był to początek jej upadku?
Tamta dziewczyna, a właściwie dziewczynka,
nie miała pojęcia, dlaczego ten ktoś ją gwałci i porzuca. Chciała tylko,
by ktoś ją przytulił, kochał.

Ciągle nosiła w sobie ból trudny do uśmierzenia. A w klepsydrze czasu piasek mknie, życie też.
Cdn.
Tessa50

Tym, co uzdrawia i co sprzyja ludzkiej przemianie i rozwojowi, jest łącząca dwoje ludzi relacja miłości.
John Powell

Chopin – Waltz in A minor, B. 150,

autor

Tessa50

Napisany: 2020-10-28 Dodano: 2021-10-28 04:34:56

Ten wiersz przeczytano 1270 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie