Anioł

Na zielonym wzgórzu, tuż przy starej jabłoni,
Sięgając oczami w głąb purpurowych chmur
Cicho szepczę swe miłości, która znika pośród winorośli
Z liściem na włosach, złotych jedwabistych włosach
Przypominając jej szkliste oczy i jasną cerę.
Smutek bo odchodzi, rękę wyciągam lecz nie dogoni
Me serce straconych dni, których kartki pamiętnika pilnują
Zamknięte jak w złotej szkatułce, czekają na dni w którym pamięć o nich będzie bliska.
Zaciskają się purpury na niebie, a ja tracę obraz anioła
Któremu serce oddałem by za kratami pilnował.
Wraz z kluczem odchodzi i wszystkimi darami, które przez całe życie do serca skradałem.
Na jabłoni serce wyryję, głębokie i szczerze.
Spływające soki życia, z serca na drzewie, będą wieczne.
Zwierciadłem życia mego i uczuć tak bolących.
Kiedyś nadejdzie anioł wprost z nieba, odda mi serce i nie powie żegnam.
Znów będę miał dług u Boga, za najwspanialszego anioła.
Lecz wiara czyni mnie silnym, że anioł z sercem przyjdzie ten sam,
Który teraz na cierpienie skazał.

Paweł Lipiński - „Anioł”
3 Maja 2007

autor

Paulus

Napisany: 2007-05-03 Dodano: 2007-05-04 11:44:28

Ten wiersz przeczytano 752 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie