Antologia

Skrajnie Emocjonalni

Bolesław Zaja
Przed chwilą ·

To było przed laty=powstawała nowa ,,Antologia -Skrajnie Emocjonalni " dla której zaproszono mnie bym dokonał i opisał wstęp. Napisałem dwie wersje- poniższą która nie znalazła miejsca w tomiku-przedstawiam :
Wstęp do antologii

Ława długą wstęgą zalęgła w krużganku, kagańce płomykami chyboczą, po obu stronach
twarze słabo widoczne –kim są, kto oni – Oni to SKRAJNIE EMOCJONALNI
Przyświeca im cel nadrzędny, pokazać siebie by nie być zbędnym.
Każdy z nich wypełniony po swe brzegi, pięknym poezji, to cudowni ludzie, to poeci.
Jest ich wielu, młodzi i ci co ja maja za sobą, łączy ich miłość słowa, i razem chcą być z sobą. Gwar po obu stronach ławy gdzie płomyków migotanie- słowa przechodzą z ust do ust, poetyckie powitanie.
Każdego z nich czeka niespodzianka, znaleźli się tutaj jako nieznani z twarzy, a gdy zaczynają deklamować swe wiersze, zna ich tutaj każdy.
Złączeni są i nic nie pomoże, nie dzieli ich blat ławy, wspólną mają maja duszę
Znaleźli się tutaj autorzy którzy swoimi dziełami wykraczają poza ramy stereotypu, bądź świadomie go duszą poetycka dotykają i pięknym słowem z nim igrają .
Wielu tych co twarze zaczynają z sobą być bliskie, osiągnęło szczyty, klasykami inni drobnym kroczkiem wciąż za nimi.
Drobne dziewczyny tam przy końcu ławy, serca ogromne, noszą z sobą cząstkę sławy
Z zazdrością spogląda się na tych, co to w górnych szufladach, na najwyższych półkach
ich pergaminy –to wielka sztuka
Inni w śród nich ja piszący poetyckie zwroty, przechadzamy się poznajemy nowych .
Poznajemy ich stojących w jednym rzędzie rzucających cienie, prawie wszędzie
Ujmuje ich skromność, gest otwartego serca, otwartej duszy w ich umysłach od piękna się burzy. Nie wszyscy my tu w krużganku biegnący korytarzem do zakątków antologii, z ziemi i soli.
Piszemy w przestrzeni miłości i odchodzenia w zaszłość w niebyt, piszemy sercami tak jak umiemy. Umiemy opisać świat jaki winien być a nie jest, potrafimy dla kobiet, wybranek mieć szeroki gest.
Przez nasze umysły, to się wyczuwa w tej izbie gdzie płomyki chyboczą, że po naszych dłoniach muzy kroczą. przytulamy rękoma obiema ku sobie je garniemy my miłość i w swych wierszach chcemy
Uśmiechnięte twarze siedzące naprzeciw siebie, przemawiają wierszem, ile w tych słowach prostoty, ciepła, serdeczności, wiele słów podanych prze ławę innym w głowach się nie mieści- to poeci
Ujmuje mnie ich szczerość, wiara w literaturę , autentyzm, pasję poznawczą , z pokorą i coś delikatnego, wewnętrzną klasą
Szeregowi nosiciele słowa z pod komputerów i kartek papieru, nieśmiali skromni bez jupiterów.
Przechadzają się w światłach prowincji, pod rękę z miłością, niezawiśli.
Mają swe imiona, nazwiska po przodkach, skromnie je chowają w nawias wchodząc do poezji po schodkach. Pną się z każdym dniem ku górze, cel im przyświeca, kagańca płomyk, czasem tylko woskowa świeca.
Dziś tyralierą zajmują miejsca w małej książeczce antologii, przyjmują razem imię jako nieznani, „Skrajnie Emocjonalni „

Bolesław Zaja -- ,,slonzok"

autor

slonzok

Napisany: 2022-04-17 Dodano: 2022-04-17 10:10:42

Ten wiersz przeczytano 1321 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie