Archetyp łąki

złuda cichej słonecznej godziny popołudniowej

..szybko się wzywają, zużywają, usuwają
sen trwa dookoła,
ślimaczeją łodygi, mrówki w kwieciu
na niebie jest..
jestem pijany..

to jest ciche, świerszcze i inni boją się najbardziej Marzanny
nie siebie aż tak
one są zamknięte w swoich sferach
drobin i mrowisk
pamiętają ledwo by uciekać
spokojne zasłuchanie w ciszę to ich język
skrzypce ciszy

wchodzą na twoje ciało by cię jeść, twój pot i łzy
nie żeby zabić
nagle spada cios kleszczy i jadu, ręki, ale grania świerszczy
to nie przerywa
ledwo różnią się od siebie i gwiazd i piasku
te dusze znalazły się na tej łące (podobno jest gdzieś inna)
w jej świadomości nie ma krzyków

szybko się urywają, sen trwa dookoła
ślimaczeją łodygi, kolory spółkują z materią
na niebie jest lotnia, macham do serca jego
on odbiera gest i jesteśmy braćmi
na tej łące

widzi mnie na tle łąki, a nawet ją na tle kraju,
ja jego na tle błękitu
a gest ręki raduje i zasmuca serce człowiecze
mógł nie zauważyć

uciekła papuga falista, nie przeżyje zimy
ale łąka sobie poradzi
a jej dzieci zwabione zapachami będą się mijać
i jak ten lotnik i ja - czuć
aż po prostu ktoś będzie głodny i sen się skończy

ale będzie trwać bycie innych,
błękitne i nad okiem drgającym wody
zamyślenie, samiczki energia
energia spółkowania
i obok nie takiej złej śmierci płodzenie, a potem
rodzenie i śmierć

To Marzanna przechodzi się po łące,
piękna dziewczyna i starucha
tylko jej się boją i tylko ją czczą jej dzieci

autor

Belamonte

Napisany: 2021-08-20 Dodano: 2021-08-20 19:32:36

Ten wiersz przeczytano 2213 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Toniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka Okazje Rozpoczęcie roku szkolnego

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie