Atlantyda Platona

Prowadź mnie Platonie, prowadź mnie w głąb odcieni oceanów, tak różnych od barwy ziemi. Nasz, ludzki świat, już nie istnieje, a kto żyw powinien iść z nami.

Wkraczamy powoli w wielką białość.
Jest miło i przytulnie, niestety jesteśmy potulni i bezwolni. On patrzy na nas swym surowym wzrokiem, patrzy nieustannie. Tego nie da się znieść. Już nie chce być ocenianym. Milczysz Platonie, twoje szerokie plecy podnoszą się rytmicznie. Z oburzenia, czy ze wzruszenia? Czy zobaczyłeś swoje idee? Pokazujesz ręką abym za Tobą poszedł. To nie jest nasz dom.

Okazuje się, że Twoja jaskinia ma rozmiar wszechświata. Prowadź Platonie!

Teraz przypominam sobie najgorszą rzecz jaką w życiu zrobiłem. Płonę ze wstydu, a ona imploduje wewnątrz mojego mózgu, raz po raz. Zdaję się, że bez końca. Czuję fizyczny ból, jestem niepotrzebnym, wyrzuconym zegarkiem, którego sekundnik pokazuje ciągle i w nieskończoność ten sam czas. Bezustanne cierpienie. Platonie prowadź, jeśli rozkażesz zostanę tutaj na zawsze!

Wydaję mi się, że już tu byłem. Dotykam trawy i wiem, że nie jest to pierwszy raz. Patrzę na Twoją twarz i wiem, że nie widzę jej po raz pierwszy. Wdycham po raz wtóry powietrze. Są tu wysokie drzewa, na których rośnie wielość pożywienia. Jest idealnie, stąpam bezszelestnie po miękkiej ściółce. Czy dotarliśmy do domu? Czy to cel naszej podróży? Wszystko zostanie przypomniane. Ziemia także niczego nie zapomni.

Idziemy dalej. Posejdon, Twój przyjaciel zabiera nas w głąb oceanu. Atlantyda była dotychczas marzeniem, które teraz się urzeczywistnia. Ukazuje się przed nami, z głębin wyłaniają się pierwsze zarysy zabudowań. Jest ogromna! – krzyczę uradowany prosto w Twoją poważną twarz myśliciela.

A powitały nas piękno, dobro i prawda.

Odnajdując Ciebie, Platonie, odnalazłem Atlantydę – ideę sztuki.

autor

Poukładany

Napisany: 2019-06-25 Dodano: 2019-06-25 01:33:50

Ten wiersz przeczytano 1093 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie