Auto-pogląd

Rozorane moje ego więdnie w ciszy.
Serce skurczem dla emocji znowu zwleka.
Umysł nie chce już rozumieć i nie słyszy,
Tego krzyku resztek w duszy mej człowieka.

Ciężkie życie niczym ołów na powiece,
A brzemienne w zło na kształt gradowej chmury.
Kiedy nurt cię spycha mocno w życia rzece,
Nie masz w sobie tyle siły: iść do góry.

Nie mam siły rąk wyciągać, mieć nadziei.
Jutra nie ma. Jutro takie jest jak dziś.
Jakie 'jutro' gdy się 'wczoraj' ciągle klei,
Stopy zlepia, aż się nie da dalej iść...

Gdzie nadzieja, skoro pogląd nie jest zdrowy?
Gdzie jest wsparcie- świat potrafi tylko szydzić
Zwykłym ludziom myśl nie przyjdzie ta do głowy,
Jak potwornie można siebie nienawidzić...

autor

hemoglobina

Dodano: 2006-06-06 10:33:36

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie