Bajka o Duszy

...jeśli zrozumiesz...

Spłynęła łza po policzku
- smutna, samotna...

Jak połowa rozdzielonej Duszy,
która wciąż błądzi
w poszukiwaniu
chwili,
kiedy stanie się Całością...

Ale czy to możliwe?...

Czy rozdarty wszechświat
kiedykolwiek pozwoli
na zespolenie
chociażby dwóch połówek?

Tego Dusza nie wie
i to sprawia, że
coraz mocniej
boli ją
świadomość
jej tragicznego rozdzielenia.

Serce wcale Duszy nie pomaga,
wyrywa się,
bije za mocno,
za szybko,
jakby chciało pokazać,
że ciało też już umiera
ze zniecierpliwienia.

Ale przecież Dusza wciąż szuka...

Czasem wydaje się jej, że
tak! - nareszcie znalazła!

Widzi bowiem oślepiające światło
- to na pewno musi być blask
mojej zagubionej Części
- myśli.

Światło kusi,
hipnotyzuje Duszę
obietnicą szczęścia...

I nagle gaśnie...

Jego zwodniczy blask
nasycił się już
energią płomiennej nadziei,
zabrał Duszy resztki sił
i nie zrozumiał
żadnego marzenia...

I jak Ona ma teraz szukać
w ciemności?

Zgubi się na pewno...

autor

blanka

Dodano: 2008-03-05 21:03:28

Ten wiersz przeczytano 814 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie