Bajka o schemacie

Kiedy ich stworzyłem, siedzieli przy stole. Jedli śniadanie. Matka, ojciec, córka, syn. Nie byli wcale oryginalni. Szczerze mówiąc, zupełnie nie nadawali się na bohaterów czegokolwiek. Zwykli, schematyczni. Schemat wkroczył do ich rodziny wraz z wybudowaniem domu i odtąd żył z nimi tworząc ich Dobrym Tatusiem, Kochaną Mamusią, Grzeczną Córeczką i Mądrym Synkiem. Nie wiem, z jakiego powodu zaprzątnęli moją biedną głowę, czemu zmusili mnie do pisania. Nimi rządził schemat, mną oni, a więc, reasumując, można wywnioskować, że chwyciwszy tą kartkę stałem się...schematyczny? Stałem się maszyną. Jednostką pracująca. Przez idealną rodzinę

***


Uprzejmy starszy pan w beżowym kapeluszu podążał uliczką wymachując laseczką i gwizdał wesolutko. Głowa mnie bolała. Pulsował ból. Pewnie pan kierował się ku piekarni, gdzie zamierzał kupić świeże bułeczki. Ręka mi drżała, trauma najokropniejsza. Zwykli, przeciętni obywatele kupują w piekarni świeże bułeczki. Zawsze. Nigdy w aptece. Płynąłem. ”Cóż za rześki staruszek”- pomyślała miła pani z warzywniaka, pakując grzecznej dziewczynce korniszony do piórnika...Cały świat płynął. Rozpływał się w ustach i w oczach, moje myśli sparaliżowane, atak, kontratak i śmierć. Bolał mnie schemat. Bóg głaskał mnie lekko po włosach. „Czasem i staruszek musi się dowiedzieć o twoim świecie, dzieciaku”. Nie rozumiałem. Rozpływałem się w bólu. „Zamknij żyłkę staruszkowi. Niech troszkę poumiera.” Zamknąłem. Rozpłynąłem się w bólu.

***

Poszedłem dziś do urzędu. Napuszony biznesmen wznosił w górę stuzłotowy banknot. „Oto ciało Chrystusa.” Amen. „Ty nie dostaniesz, grzeszyłeś, wyspowiadaj się.” Był dzień wypłaty. A wcześniej jeszcze ewangelia według św. Żagla. „A święta Jolanta rzekła: pozwólcie Kunie przychodzić do mnie” Boże, Boże mój, powiedz, że to iluzja, że to kłamstwo, to nie nasz świat, to tylko chora iluzja! Wybiegłem. Nieosobliwe jednostki patrzyły z oburzeniem. Rozbiegłem się.

***

Znów boli mnie głowa. Znów pulsuje bój i rozpiera mnie od środka. Miły pan w garniturze prowadzi za rączkę grzecznego chłopca. Podążają w kierunku sklepu z zabawkami. A gdzieżby indziej można było? Ja już nie mam krwi.
Chłopiec wesoło podskakuje, czerwony samochodzik lśni w jego rękach. „Ależ miły ten chłopiec” pomyślał pan z budki od lodów. „Taki grzeczny”. Umieram. Zatracam się w myślach. Samochodzik jeździ monotonnie w kółko. Już mnie rozsadza. Zaraz zginę, umrę, powieszę się...Samochodzik kopnięty przez grzecznego chłopca rozpada się na kawałki. „Cholera!” Klnie mały. Ależ ulga...Uff...Ja żyję!
Chłopiec był w wieku przedprodukcyjnym. Jednostka nie dająca pożytku ogółowi. Zabić.

***

Szedłem przez świat, ulice. Domy obywateli świeciły mi w oczy. W szkole dzieci się nie uczyły, była wiosna i waliła mi w głowę młotem zapachów. A noc była tuż- tuż. Żaden porządny obywatel nie wychodzi z domu po zmroku. Morderców jest tyle, złych ludzi...Niedobrze mi. Cholerna struktura schematu. Poszedłem na łąkę. Była noc. Na niebie świeciły drzewa. Po łące chodziły wielbłądy i pasły się chmurami, które wraz z makaronem rosły na krzakach. Fruwały koty, ptaki dawno pomarły. Ani krzty schematu. Nie było go wcale tak dużo.

autor

siostra Franciszka

Napisany: 2005-12-27 Dodano: 2005-12-27 12:49:21

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie