Ballada o Józefie

Cykl - widzenia z miasta. Dla Rolanda Topora.

Żył raz w wielkim mieście, terapeuta Józef,
co wypalił się na narkomanach.
Czytał Zagajewskiego, a wypalił się na narkomanach. Uzdrawiał w poradni na ulicy Dzielnej, przy Pawiaku, ale w końcu
wypalił się na narkomanach.
Opowiadał ćpunom wiersze i rozgrzewał lodowe
serca, w których tkwiły kawałki lustra
Królowej Śniegu.
- Hej, ochlapusy - wołał do nich
- Musicie pokochać tego małego chłopca,
co siedzi w pustym pokoju waszego serca
i płacze, za szafą.
Idźcie i przytulcie go, żeby nie był sam.
Jak wy, go nie pokochacie - to jak pokochać
go ma, jakiś inny człowiek.

- Przypomnijcie sobie siebie, na szkolnym
boisku - "kiedy spadają pierwsze krople
ciepłego, czerwcowego deszczu" (1)
Co wtedy czuliście?

- Macie babcię?
Jak nie macie, to sobie ją wyobraźcie
jak kreśli, ta babcia znak krzyża, zanim
ukroi wam pajdę gorącego chleba.

I tą babcię, też zabierzcie do tego chłopca
i niech jemu też, ukroi chleba.

Poszedł Józef do kościoła, klęknął przy konfesjonale - "głupio jakoś" - mówi
- Tak opowiadać się, innemu człowiekowi...
Bo to mnie zazwyczaj spowiadają się...
- Ja jestem tylko, tą kratką - Józefie
- powiedział głos
Z Nim sobie porozmawiaj Józefie - z Nim.

- Wypaliłem się Panie, na tych pieprzonych
narkomanach. Nie mogę patrzeć na ich
podziurawione ręce. Rzygać mi się chce,
jak widzę ich umęczone ciała. Odwracam
wzrok, od ich oczu - jak czeluść
zaschniętej studni...

- Dobra Józef - powiedział głos
Zostaw ich i pohandluj obrazami.

- Gdzie?
- Jakimi obrazami?
- Na Starym Mieście, obrazami.
- Religijnymi?
Same religijne ci nie pójdą. Wymieszaj.
Trochę koni, trochę papieża, trochę jeleni
na rykowisku. Parę dworków szlacheckich,
kąpiące się dziewczęta, chłopcy niech pławią
konie... Nie, konie już były... Albo dobra,
niech pławią takie małe konie, takie co dopiero będą duże...
- Józefa wybierz na znak firmowy.
Wiesz, ktoś podchodzi, a ty niby malujesz
Józefa.
Józef kocha, świętego Józefa - rozumiesz
To ich rozczuli, bo w tym prawda jest.
- Przecież to oszustwo jest - nie prawda.
Ja nawet nie wiem, czy wierzę.
- Oj tam, każdy jest niewierzący - zanim
uwierzy.
I jak tak pohandlujesz, a będzie ci szło
- to uwierzysz.
- No nie wiem...

. . .

Stoi Józef na Starówce, obrazami handluje.
A co który narkoman tamtędy przejdzie,
spojrzy na obraz, co Józef niby maluje - to
zaraz, jak nie pobiegnie do Katedry - strzykawy wyrzuca, amfę do chrzcielnicy,
makiwarę za płot, ekstazy do kratki ściekowej
- Dzięki ci święty Józefie!
- Dzięki ci święty Józefie! - krzyczą

Józef zaś nic, stoi i udaje że maluje.
Tyle, że nie uśmiecha się
- a powinien przecież.

Ale wy wiecie dlaczego.
Prosta sprawa.
Wypalił się na narkomanach.

1. Adam Zagajewski

autor

Robert Rychły

Napisany: 2022-06-21 Dodano: 2022-06-21 21:36:30

Ten wiersz przeczytano 1694 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Groteska Klimat Ironiczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie