Ballada o malarzu

Szedł malarz po świecie z miną niewesołą. Nie miał farb w palecie,pędzla i sztalugi. Przystanął na chwilę,rozejrzał wokoło.... nie uwierzył oczom-spojrzał po raz drugi.

Wiosna była.Mchy zielone, w dali łąki nieskoszone. Wziął więc malarz bez obawy zieleni od mchu i soczystej trawy.
Włożył kolor do palety, lecz ich mało miał niestety.

Wiosna trwała,kwitły mlecze, więc tak malarz do nich rzecze: -Mogę żółci od was prosić?
łąkę będą wkrótce kosić.
Nie żyjecie długo wcale.
Ja w obrazie was utralę.
Oddał płatki każdy kwiat.
Malarz poszedł dalej w świat.

Latem słońce grzało złotem.
Malwy kwitły tuż za plotem
piękne,dumne,kolorowe.....
Już ma malarz barwy nowe.
Włożył wszystkie do palety.
Wciąż ich mało ma niestety.

Czerni mało,bieli mało,
i błękitu by się zdało.
Gdy nad stawem palił fajkę
ujrzał niezapominajkę.
Prosi więc o blady błękit,
i na wyciągnięcie ręki
położyło modre kwiecie
swoją barwę na palecie.

Nim się lato w jesień zmieni
weżmie od wiśni czerwieni.
W lesie rosną gdzieś maliny,
będzie od nich miał karminy.
Bieli uszczknie od obłoków-
skoczy w górę parę kroków.
Wrzosy dały mu fiolety,
więc dołożył do palety.

Gdy zakończył barw zbieranie
rozpiął płótno na blejtramie,
potem usiadł do sztalugi.
Powstał obraz jeden... drugi
pełen ciepła,pełen treści.
Wszak pędzelkiem płótno piescił.

Minie pewnie kilka lat
zanim znów wyruszy w swiat.
Wymalować musi przecież
wszystkie barwy w swej palecie.

autor

Ewa Smietanowska

Napisany: 2000-04-15 Dodano: 2013-06-15 10:11:05

Ten wiersz przeczytano 7713 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie