Ballada o miłości

Króciutka to będzie w sumie ballada,
bowiem zbytnio nie ma o czym tu gadać.
Ogień pożądania zapłonął szybko,
mówiła mu misiu - on do niej rybko.

Spacery po parku wzmogły uczucie,
a słowik ariami skłaniał do wzruszeń.
Bzy oszołomiły swoim zapachem,
on chciał być jej pszczołą a ona kwiatem

Będąc zaślepieni miłością wielką,
ślub zaplanowali z oprawą wszelką.
Później noc poślubna nadejść musiała,
zapragnęło ciało drugiego ciała.

Cmoknąwszy więc żonę - prawie że czule,
pozbawił ją sukni, siebie koszuli.
Gdy już w łożu nadzy byli oboje,
na nic nie czekając zrobił co swoje.

jak pociąg pośpieszny - aż się zasapał,
szybko też wyczerpał cały swój zapał.
gdy było po wszystkim zachrapał krótko,
ona nie śpiąc pragnie - zostać rozwódką.

tak to zwiódł kochasia brak doświadczenia,
bez niego dobrego pożycia nie ma.
Toteż jakże ważna jest tu przestroga:
nigdy sobie nie zrób z kobiety wroga.

Morał, to wiec taki jest z tej historii
- nie bądźże człowieku niczym paw w glorii,
w tej walce nie zawsze ważna jest szpada,
gdy kochasz wybrankę - serce też wkładaj.

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2020-10-09 Dodano: 2020-10-09 12:56:46

Ten wiersz przeczytano 758 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Satyra Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie