ballada o śmierci.

W mroku cmentarnego ogrodu
po alejkach wyłożonych śmiercią
przechadza się kobieta
- dokąd idzie? Ludzie nie wiedzą.

Zalana łzami krwawymi
tonie w blasku księżyca.
Patrzy wciąż hardo przed siebie
- cisza wokół jej nie zachwyca.

Mgiełka smutku wokół się unosi
okalając jej drżące nogi.
Oparła się o pień rozłożysty,
nie patrząc na mgieł smogi.

Nagle spośród ciemności
poprzetykanej łkaniem
wyłonił się anioł bezskrzydły
i stanął na mogile nagiej.

Spowity w czerń peleryny
owionął kobietę wiatrem,
a ta zapomniała o żalu,
co między nocą a dniem.

Anioł podniósł powoli
swe szmaragdowe oczy
i spojrzał na tę dziewczynę
- po twarzy jej spojrzeniem wodził.

Zbliżył się kilka kroków,
a oczy mu ogniem zalśniły.
Łagodny uśmiech anioła
w diabelski grymas zmieniły.

Lecz on powoli, dostojnie
do swej ofiary podszedł.
Ujął jej bladą twarz w dłonie...
zadał ból... uśmiercił... i odszedł.

A mgła w cmentarnym ogrodzie
wciąż lekko się unosi.
Lecz smutek zastąpiła ulga,
jaką śmierć... CZASAMI przynosi.

czuły szepcie, dziękuję za dopatrzenie błędu ;]

autor

taka_sobie_romantyczka

Napisany: 2010-09-09 Dodano: 2010-09-09 17:08:09

Ten wiersz przeczytano 981 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie