BAŚŃ

Jest przestrzeń o włos od rzeczywistości,
Gdzie nie ma logiki i kończy się jaźń,
Gdzie tylko przez szczerość aż do nagości,
Dostaniesz się sercem - tam dzieje się baśń.

Subtelnie otwiera przed tobą wrota,
Kiedy zapragniesz spotkania swej duszy,
Lecz potrzebujesz uwagi ze złota,
I zaufania by w niej się poruszać.

Raz nieświadomie zacząłem tam pukać,
Gdy Ukochaną, w niejasną godzinę,
Los przygnał by brudy z naszych dusz spłukać,
A Wszechświat wybijał osiem jedynek.

Tak miła Bogu i sercu najbliższa,
Przyniosła Magię, by siać pod stopami,
Lecz zrozumienia wchłonęły ja zgliszcza,
A ciemna część mnie zdeptała słowami.

Przepiękną przygodę czas rozdarł na dwie,
Tak się na dobre zaczęło - od złego,
Bo ja żyjąc spałem, nie wiedząc, że śnię,
W czeluście przepaści spadając ego.

I żadne z nas wtedy nie rozumiało,
Że jest ciężka praca, na którą już czas,
By czyścić swe dusze i leczyć ciało,
I nikt tego zrobić nie może prócz nas.

Im dalej człowiek od siebie odchodzi,
Tym dłużej się musi czołgać z powrotem,
Robiąc to, tylko sam siebie zawodzi,
Największym sobie się stając kłopotem.

Tak pośród mnogości schorzeń na duszach,
Ja nosiłem w sobie gniazdo szerszeni,
Ona dręczący - co spokój zagłuszał,
Ciężar swej karmy, o długich korzeniach.

Ja pusty gniew z pychą i nałogami,
Na solidnej bazie bólu z dzieciństwa,
Ona popękaną pamięć skazami,
Daną za młodu i z rodu dziedzictwa.

Lecz zatrzymaliśmy nagle swe światy,
Oddając je siłom co drzemią w naturze,
Stawiając do życia się jak dwa kwiaty,
I swoje problemy wznosząc ku górze.

Za szczerą gotowość i żywe chęci,
Spłynęły znaki, wskazówki i cele,
Weszliśmy z osobna w to bez pamięci,
A uczyliśmy się przy tym tak wiele.

Bezcenne nauki o samych sobie,
Ciągłe dzielenie się doświadczeniami,
Choć praca piętrzyła się w każdej dobie,
To dostrzegaliśmy porządek za nami.

Również momenty, nic dodać nic ująć,
Palące wstydem i łzami zalane,
Gdy wewnętrzne dziecko w sobie znajdując,
Tak smutne, samotne i zaniedbane.

Lekcje by wrócić i wszystko naprawiać,
Dać temu dziecku promienie miłości,
Kochać je, tulić, by lepszym się stawać,
Tutaj i teraz -  i w tej dorosłości.

Pościągać maski i już nie udawać,
Spokojem wytworzyć ochronny obłok,
Już nigdy, przenigdy siebie nie zdradzać,
I zawsze być w sobie lub zaraz obok.

By się nauczyć za wszystko wybaczać,
Wszystkim, choć najbardziej sobie samemu,
Żeby już ze swojej drogi nie zbaczać,
I gdzie go nie ma, nie szukać problemu.

By dostrzec, że w oczach też mamy belki,
Nim rozpoznamy ten problem u innych,
Czy jest on duży, czy może niewielki,
Sami w środku gdzieś taki nosimy.

To pozwoliło nam ujrzeć znów magię,
Co dookoła jest we wszystkich chwilach,
Wystarczy codziennie rozwijać żagle,
Bo tym, co to robią - życie umila.

W świecie gdzie oczy już widzieć nie mogą,
W świecie gdzie uszy nam zbędne i zmysły,
Gdzie tylko twe serce rozumie drogę,
Emocje i wizje nagle rozbłysły.

Baśń nasze losy spisała od nowa,
Historią nie spodziewaną w ogóle,
Tam miła Bogu zastała Królową,
A ja równolegle zostałem Królem.

Tam czyściły aurę dłonie bez ciała,
Zbierając w kulę astralne robaki,
Ze zdobionych dzbanów ciecz polewały,
I wypełniały nieświadome braki.

Królowa dostała tam upominki,
I suknię z bieli dla swojej duszyczki,
Taką o jakiej śnią wszystkie dziewczynki,
Chcąc być ubrane jak małe księżniczki.

Białe buciczki, rajstopki i diadem,
Zdobiony w perełki malutką kulę,
Z kieszonki sweterka co nosił traumę,
Zanim w niepamięć odleciał wraz z bólem.

Tam nie stawiając swym wizjom oporu,
Bo taka Baśń by nikomu nie zbrzydła,
Król dał się w zbroję przyodziać z wyboru,
A jego Królowa dostała skrzydła.

Anioły wiodły w królewskie komnaty,
Dawały berła, pegazy i smoki,
Korony, insygnia, skarby i szaty,
A milcząc mówiły, gdzie stawiać kroki.

Burzyły mury na drodze w nieznane,
Krzepiąc ich serca, gdy byli w potrzebie,
Gładziły przestrzenie smutkiem zorane,
I napełniały ich pewnością siebie.

I widział też Król, że gdzieś w gwiezdnym pyle,
Każde swoimi tu przyszło szlakami,
I chociaż w tym życiu znają się chwilę,
W kosmicznych przestrzeniach są bliźniakami.

Chcieli tak wszystko doświadczać z wdzięcznością,
Bo nie każdemu jest przecież to dane,
A żadna Baśń nidgy nie jest wiecznością,
Więc się na Magii skupiali co ranek.

Wiedzili, że chcąc to przekazać ludziom,
Musieliby księgę spisać stustronną,
I chociaż w tych czasach baśnie już nudzą,
Przenigdy zapomnieć o niej nie wolno.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2022-01-02 Dodano: 2022-01-02 00:22:40

Ten wiersz przeczytano 1637 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie