Bez Siebie

W bezkresie nicości

W nocnych uderzeniach dzwonu

Zakopała wszystko co oddycha


Wędruje zamknietymi

chodnikami

Szukając grabarza

Zasypała swe emocje


Już nie umie ich odzyskać

Zbita ziemia połamała jej palce

Kamienie roztarły biel kości


Nie było ciepłej krwi,

zamarzła w promieniach słońca

Gdy wbijał w nią swój krzyż

Wykorzystał bezbronny wzrok

zatrzymal obroty serca

Oddech zatruł cyjankiem swych ust


Ona nie bedzie juz skakać po deszczu

Tanczyć na srebrnej drabinie

Muskać ekstazy snu

Kąpać sie w magii fal


Zabijać bedzie wzrokiem

beztroskie myśli kamiennych posągów

Roztapiając w suchej korze

Pozwolę świece zgasić mu Bo to staje się bardziej bolesne za każdym razem gdy umieram...

autor

Zaklęta

Dodano: 2006-06-26 23:08:01

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie