Bez tytułu

Zbieram pokruszone strzępy siebie
Scalając ze sobą
Próbując zrozumieć
Co się właściwie stało

Pokładam dzieję
W jesiennych porankach
Kiedy rosa na trawie się budzi
A kołnierz chmur ostaje na niebie
Jakby słońce dostało wilczy bilet

Do mnie zawsze może wrócić
Chociażbym miała spopielone trzymać serce
Na otwartej dłoni ku wieczności
Ze znikomym blaskiem w oczach

Ufam źrenicom słonecznym
Co przesuwają ślady na wietrze
Prowadząc mnie jeszcze nieocalałą

Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2022-09-19 Dodano: 2022-09-19 16:35:34

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie