Bez wyjścia...?

Ciągłe oskarżanie, błędów wytykanie
zero zrozumienia, żal nie do zniesienia,
że tak piękną miłość utopiliśmy
w codzienności gorzkich, smutnych dni.

Choćbym się starała, rękę wyciągała
czuję odrzucenie, winą obarczenie,
że nie jestem żoną jaką chciałbyś mieć
łagodną, posłuszną – więc mówisz mi: precz!

Kiedyś byłeś czuły, troskliwy, kochany,
a teraz zadajesz ciągle nowe rany.
Może się zatrzymasz i zobaczysz, że
nie jestem twym wrogiem -
tak nie zmienisz mnie.

Bo ja potrzebuję ciepła i czułości
Pełnej akceptacji, wyrozumiałości.
I jeśli mnie kochasz i chcesz szczęścia mego
Uwierz! Że ja pragnę też tego samego.

Bez win, osądzania, bez krzyków i złości
dajmy sobie szansę i naszej miłości.

autor

Fioletowa13

Napisany: 2010-02-16 Dodano: 2010-05-04 16:34:29

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie