Bezradny poeta

Choroba...

Czemu nękasz znów jej ciało?!
Przecież widzisz że jest słaba.
Ledwo stoi… Wciąż ci mało?!
Smutne oczy; cera blada…

Daj jej spokój i walcz ze mną!
Dziś ci pluje prosto w twarz.
I nie będzie to daremną
walką ciałek, którą znasz.

Ja ją kocham ponad zdrowie!
Murem stanę w zwartym szyku.
Nie dam skrzywdzić jej i tobie
nie usłyszysz z bólu krzyku!


Czy poezja leczy ludzi?
Miłość może… lecz to smutne.
Tak bezradnym wciąż się budzić
gdy przeżywa chwile trudne.

autor

Axelinio

Napisany: 2008-09-28 Dodano: 2008-09-28 16:16:21

Ten wiersz przeczytano 686 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie