Białe kostki cukru
Rozsypani po świecie
jak białe kostki cukru
łączy nas samotność
wyrwanego drzewa
We śnie i w myślach
wbiegamy na schody
chodzimy po pokojach
otulonych kurzem
z czułością gładzimy miejsca
utrwalone wspomnieniem
Niby ta sama książka
ale treść zmieniona
i bliskich ludzi nie ma
i tak tam cicho
autor
ILL
Dodano: 2007-04-17 01:57:01
Ten wiersz przeczytano 659 razy
Oddanych głosów: 52
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
To tak jakby być wychowankiem z Domu Dziecka, i wrócić
po lata latach