biczowanie

W dłoniach ziarna przerzucam,
plewy odsieje, a może umrę?
Odpowiedzi bez odzewu,
Pod dywan zamiatane,
Przez tych co chmurze
Sekrety swoje zbywają,
W podzięce za karę ułomności swe leczą,

I jadem w nich pluję i łzami obmywam,
Zasłaniam przed nimi duszę i troski,
Bo po co? I czemu mam karmić ich piołunem
Życiowych rozterek,
Krzykiem z trzewi wydobytym
Gdy gwiazdy skrzą a niebo całunem czarnym zaległo,

W skorupie, tak cienkiej, tak grubej,
Wyhoduje kwiaty swoich myśli,
I dalej w siewce bawić się będę,
Bez krzty żałości że nie ma
Obok ciszy i spokoju a wojna jedynie,
Wzburzone bałwany morskie mojej świadomości,

Grzechu nie uleczę, rozdrapywać go pragnę,
Rana zagojona pali bardziej,
Jak biczownik sam siebie karzę,
Nie dla łaski trójkąta z okiem,
Nie dla nadziei kukieł szarawych,
Dla siebie, dla cienia,
By pamięć nie spłonęła

autor

Caym

Napisany: 2011-07-05 Dodano: 2011-07-06 09:25:24

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie