...bo drogą jest miłość...

Brnie samotnie dziś niewinność
Skutkiem prawdy fałsz triumfuje
Traci w oczach swą uczciwość
Nawet zaufanie nic nie daje

Słowa czyste to już inność
Przyszły wymiar nam panuje
Do lamusa oddać przeszłość
Człek laicki świat zaleje

Honor kurczy swoją wartość
Mitem są narodu dzieje
Pycha wyszła za prawartość
Wiara niknie wciąż maleje

Echem mknie życiowa złość
Dojrzał owoc grzech szaleje
Każdy ma już tego dość
A populizm ciągle wieje

Gorycz serca łzą bezradność
Męka dziennie ból zadaje
I czas chwycił obojętność
Tyka zegar duszą bije

Mgłą zakryta ta społeczność
Która wszystkim kłam funduje
Sztuczne usta niby wolność
Terror rządzi strach buduje

Spojrzeniem lustra ucieka wieczność
Czyn pamięcią tu współżyje
Pękła wina ducha marność
Odbicie ginie ślad zakryje

Dopóty truciznę sieje bierność
Martwa ziemia tęczy nie maluje
Bogaty łapczywie żebrze próżność
Biedny siebie źle traktuje

Zaorać waśnie uśmiechem zagość
Dojrzeć co niebo dyktuje
Móc obudzić marzeń mnogość
Tego właśnie człowiek oczekuje

Istotą sumienie i litość
Napój rozumu nadzieją istnieje
By zawsze walczyć o miłość
Kochać istnienie uczucie pięknieje

autor

Gaudium cum pace

Napisany: 2007-10-18 Dodano: 2007-10-20 00:06:09

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie