Bo życie to walka.

Siedzę w pokoju zamknięta na klucz.

Pozaslaniane okna przed oczami są tu.

Ciemność i chłód czuje w sercu już.

Przenika panika gdy Ciebie dotykam.

Słyszę cichy śmiech.

To nie byłeś Ty tylko Twój grzech.

Uciekam choć wyjścia z tąd nie ma.

Wylecieć nie moge bo tak się nie da.

Biały gołąb wzywa mnie do siebie.

On jedyny chce bym poczuła sie jak w niebie.

Jest mi ciężko.

Zamiast łez po policzkach spływa krew.

Pocięte ręce mówią same za siebie.
W głowie wciąż tylko jedno marzenie...

Pokochać kogoś i poczuć spełnienie ...

Rozpacz zmusila mnie do napisania tego wiersza , ponieważ niedawno ktoś kto powinien być mi bliski zranil me serce. Porozdzierał na małe kawaki. Teraz jest ukladanką ktorej nie da się ułorzyc bo brak kilku czesci.

autor

Naszkicowana(A.Ł+M.K)

Napisany: 2005-06-11 Dodano: 2005-11-06 11:29:33

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie