Bólu rozważanie

Rozpacz
Łzy zalewają mnie
To co dobre we mnie krzyczy: nie!

Rozpatrz pozytywy budując z nich perspektywy
Popatrz na siebie, nie przez pryzmat krzywy
Bądź w zgodzie z samym sobą – asertywny

Och, jak boli to zniszczenie
Którego efekt zieje z przepaści pustki
Wyłonionej z patologii zwanej jaźni rozszczepienie

Łzy płyną słone
Być może gasząc gorycz
Być może obmyją mnie z grzechów
Być może...

Ach nie, nie mam nadziei
Wyzyskany los ze mną się już nie podzieli
Zrobi lepszy pożytek ze zmarnowanej przeze mnie pościeli

Co jest?! Co jest?! Co jest?!
Krzyczy czasem rozsądek czyniąc litości gest
A to małe dziecko we mnie nie umie odpowiedzieć
Płacze, krzyczy, ryczy, drapie, kopie
Rozum zdezorientowany, w kropie

Za dużo ‘was’ we mnie
Idee – błyszczące niczym gwiazdy na scenie
Za dużo bóstwa czyniącego realne ubóstwa,
Zatem jak Bóg się lenie, bo do idei mam myślenie
Przeca na szczycie nie jest ważne poświęcenie

Pustka i chaos
Boskie idee zadające cios
Psychoza z głową w bani os
Sam zgotowałem sobie taki los?

To pytanie pozostanie
I lepiej bym nie lał wody, jak w kranie
Odpowiadając na to pytanie
Bo wtedy znów wejdę w niemożliwie idealne zaplątanie

To pierwsi ludzie zgotowali nam to w wadach się taplanie
Dlatego powinniśmy pogodzić się, że żyjąc na ziemskim stanie
Jesteśmy bezwarunkowo bytem wadliwym w Boskim Planie

autor

uUulotny

Napisany: 2006-09-03 Dodano: 2006-09-03 21:52:45

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie