o bożych iskrach i dziurach w...

w sumie
to jak jest bzdurnie samotnemu?
wszędzie źle, nigdzie domu?

a może życie
jak dziurawy ponton
telepie się po skałach i klekocze

a może każdy pijak
jest surrealistą
a nie każdy świerszcz jest muzykiem
może
być zakochanym to maraton po iskrach
sparzone mam bose stopy

a kiedy spada świetlik
rażony dymem z ogniska
(struchlałam, gdy zgasła jego iskra)
czy nie podobny jest
do tej dziury co po nas
zostaje na firance nieba

autor

KATrina144

Napisany: 2010-06-30 Dodano: 2010-06-30 23:25:47

Ten wiersz przeczytano 693 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie