Bronx

Na brudnej ulicy wiejącej stęchlizną
z murami ciemnymi od dymów,
ludzie oddychający wciąż zgnilizną,
wśród dziczy skłębionej tłumów.

Bo czyja to wina,że tutaj zrodzeni
w slamsach piekielnych bytu,
czy ranić ojca,czy karać matkę,
że nigdy nie byli u szczytu?

Lecz chciałbyś pewnie tak jak oni
umieć nacieszyć się z niczego,
bo z pajdą chleba w brudnej dłoni
potrafią trwać dla niczego.

Choć brudem splamione mają ubrania
w żołądkach grającą pustkę,
im nie potrzeba fanfarów grania,
by śmierci dawać przepustkę.

W domach ich miłość panuje z wdziękiem
taka najszczersza i pierwsza,
nie znieczulona mamony dzwiękiem,
taka brudna i najpiękniejsza.

autor

majade

Napisany: 2010-06-15 Dodano: 2010-06-16 19:04:45

Ten wiersz przeczytano 710 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie