Broszka i krawat

Pani z panem w hotelowej restauracji smaczną kolacyjkę jedli
Zaś uwieszeni u ich ubrań broszka i krawat dyskurs z sobą wiedli.
Srebrna broszka perorowała o zachwycie pani dla jej piękności
Jedwabny krawat grzmiał basem jak to pan cieszy się z jego przydatności.

Mówi broszka: ja na piersi swojej pani lśnię, urody jej dodając
Krawat na to: zwieszam się u pana szyi szyku mu zadając.
Puszą się i przygadują kto gra większą rolę
Lecz nie wiedzą, jaką będą za chwilę mieć dolę.

Bo pan z panią po kolacji patrząc sobie w oczy
Idą spiesznie do sypialni spędzić resztę nocy.
Tu jej zniecierpliwiona rączka krawat szybko zdjęła.
Suknia z broszką srebrną także na fotel sfrunęła.

On nie myśli o krawacie, chociaż go przed randką mozolnie dobierał
Wzrok utkwiony ma w dziewczynie, którą przed chwilą rozbierał.
Jej nie w głowie jakaś broszka, nawet jeśli srebrna
Kiedy Amor grę swą zaczął, jest już niepotrzebna.

Zamilkł krawat, broszka także, już się nie sprzeczają
Zmięci leżą na fotelu; minki smutne mają.
Tak prysł urok krawata i czar srebrnej broszeczki
Kiedy ich właściciele znaleźli inne maskoteczki.

Z tej przypowiastki morał taki: Nie przechwalaj swej piękności Póki nie znasz jej wartości.

autor

zdzisław

Napisany: 2007-02-01 Dodano: 2007-02-01 08:54:06

Ten wiersz przeczytano 1247 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie