W brzegach uległa
(o)
chmury o zmierzch
już wstydliwe
a górność Wenus
na ster przez mgłę
gdzie pomroka
dryf, szanta żaglom
i trud po brzask
jak spojrzenia
przed nocą tęskne
gorzko, więc bądź
w tłach jesieni
acz niezbyt, złotej!
✓ Moczkowo, 1 września, rok 2023.
autor
tsmat
Dodano: 2023-09-02 17:00:39
Ten wiersz przeczytano 942 razy
Oddanych głosów: 38
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (42)
Dzięki Aguś.
Serdeczności
;)
Jesień wnika w nas pomimo kolorów.
Dzięki Robercie
;)
Pozdrawiam
Poetycko i lirycznie podoba mi się
Dziękuję.
Serdeczności
;)
Niezwykle oryginalnie o samotności,
z Wenus i jesienią w tle.
Masz niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju styl,
Krzysiu.
Pozdrawiam serdecznie :)
Dzięki Grzesiu.
:)))
Skoro "gorzko" - bądź złota,
zginie z wersów... pomroka!
Bądź zdrów Krzysiu.
Dziękuję serdecznie za poczytania.
Pozdrawiam
;)
Nietuzinkowo bardzo, o pogoni? za Wenus.
Pozdrawiam ciepło.
Jesień zmusza do refleksji, ale przyjdzie wiosna, a co
:-)
Dzięki za poczytanie.
:))
Pozdrawiam
Fantastycznie i pod.. przepraszam ;))
Metafory fanradtyczne w poruszajacym przekazie..
Krzysiu piszesz cudnie. Jestem pid wrazeniem ❤
Witaj
Poertyckie ujęcie samotności.
Serdeczne pozdrowienia.