Brzydota
szanujmy ziemię, bo ona nie jest naszym wrogiem
Burza ,szarość, mgła
gdzie niegdzie leży zdechła mucha
Niebo otwarte jak serce rozdarte
Plączą się szyki i nasze nawyki
Z mózgu się leje węża nadzieje
Jest szarość jest mgła
Krew inna postać ma
Glizdy się toczą
pająki szamroczą
Brzydota świata wychodzi na ląd
No skąd ,no skąd to się bierze
że wszystko jest jak wściekle zwierze
Pokryte szarością, i wielką podłością
Błoto, plugawa twarz się rozlewa
Na słoniowej kości diabeł pości
Kawałek nieba to smak chleba
Przedziurawiony i krwią splamiony
Ziemia się toczy ziemia rozdziela
Bo nie ma nadziei, że będzie lepiej
Już żabi mózg się rozkwasił
J ostatni promyczek słońca zgasił
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.