Budzik

To nie budzik rozwiewa płonące sny nad ranem.
Gdy bicie serca rozpala mnie do życia tchnieniem.
To kolejny dzień bez Twego spojrzenia, dotyku ciepła i mądrości kiedy tak ich chciałem.
Czas który płynie jak rzeki nurty bystre pokrętnym strumieniem.
Nie pozwalam serca bicia tępego, tłuczącego na uwięzi zdusić.
Licząc uderzenia sekund które uciekają marnie, tęsknie w próżnię.
Czasami nie pamiętam, chwilami zapominam że tak być musi.
Może i przestanę kiedy dech ucieknie i blask oczu gdy przyjdzie umrzeć.
Zanim to nastąpi wiele razy jeszcze oddam to co we mnie najlepsze.
A gdy przyjdzie ucisk wywoła marzenie w którym razem życie wygrywamy.
Setki snów na jawie o lesie i o burzy i o Tobie jeszcze.
Kiedy to dłonie splecione jak korzenie w ziemi z całej siły ściskamy.
Jak byśmy się bali zostać w ciemności myśli, ciemności pustce znowu sami.
Poczuje znowu zimne i bolesne dreszcze.
W łóżku gdy sen nadchodzi i w pracy, na ulicy w pociągu zostać z marzeniami.
Tak chcę tęsknić ciągle, czuć że żyje ten żar w ognisku jeszcze.
Tak wstaję by walczyć, tak na proste nogi podrywa mnie serce.
Pomimo trosk wielu ciężaru balastu mych skroni zmęczonych.
Największym zmartwieniem pozostanie pytanie: "czy daję Ci szczęście?"
Bo co mi zostanie bez Twej odpowiedzi w głuchej ciszy toni.
O widzę Cię znów i Kocham. Jesteś blisko wreszcie.
Nie ma myśli złych, zdmuchnęłaś je jak słońce mgielkę z rana.
Nierozwiązane zagadki,duszy pytania...
Kolejny budzik tłucze w skołataną duszę.
Nacisnę jeszcze drzemkę, pospać jeszcze muszę.

Ewie

autor

dEn

Napisany: 2014-07-08 Dodano: 2014-07-08 21:15:03

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie