By uwić wianek

Zosieńko, smutnawo u Ciebie, lecz jak zawsze
ślicznie:)

Pozdrawiam jak zawsze serdecznie i z uśmiechem, Ola:)

Wzruszające mini. Pozdrawiam :)

Dziękuję za wszystkie poczytania i komentarze :)

Wspaniale, pozdrawiam życząc
zdrówka :)

Gdy ścieżka zzimowieje, to trzeba ją posypać piaskiem.
;)

ale wystarczy ciepło serca ...

smutno ale jak wymownie

Smutna bardzo i wymowna refleksja skłaniająca do
przemyśleń, pozdrawiam ciepło, miłego dnia.

Dziękuję Wam :)

Witaj.
Mam kilka skojarzeń. My na zakręcie - może
symbolizować kryzys w związku. Ścieżka może być
śliska, ciężko nią iść razem a jeszcze trudniej
osobno. Wszędzie chłód. Wszystko jednak przemija
trudne chwile również.
Nie chcę dopuszczać do siebie, że wiersz może
wyrażać coś ostatecznego jak śmierć- uczuć lub
czlowieka.
Sklaniajac się do pierwszej myśli, kibicuję aby
jak najszybciej zniknął chłód, ścieżka znów stała
się zieloną i bezpieczna a kwiaty oszalały barwami i
jeszcze ręce, które ogrzeja A "my" wejdzie znów na
prostą.
Moc serdeczności Zosiak.
Ps. Dałaś do myślenia:)

Przesliczna miniaturka chociaż smutna. Kojarzy mi się
ze śmiercią :(
W kilku słowach tak wiele treści.
Pozdrawiam serdecznie Zosiu :)

piękna miniaturka,
pozdrawiam serdecznie:)

Dziękuję :)

Serdecznie witam
Wzruszasz głębokim sensem tego czterowersowego
przekazu.
Ukłony.

Nie. Nie wystarczą ciepłe ręce. Teraz potrzebny piecyk
przenośny i głos donośny.
Lecz jeśli taki program objął,
że ciepło nie jest dla każdego,
trudno i z tym się zgodzić trzeba,
nie zawsze blisko do bliźniego.