Byłem dzisiaj o zmierzchu, mamo
Słońce już zaszło… Nastał chłód
przejmującej ciszy…
Nieruchome, nagie drzewa…
Pod stopami ―
szelest
― uschniętych liści…
… przywitałaś mnie smutkiem, mamo…
Pustka, całkowite
opuszczenie…
Ściskający serce mrok
― listopadowej samotności…
Zapalałem na twoim grobie lampkę pośród
tłumu umarłych o zapadniętych oczach…
… nieprawda,
oni ―
nie umarli,
im tylko
― zaparło dech…
(ukazała mi się na chwilę bezkresna,
śnieżna biel
bez jakichkolwiek śladów… )
Kiedy odchodziłem,
płomień drgnął,
jakby tchnięty niewyczuwalnym powiewem…
Wiem, że dałaś mi znak, ponieważ inne były
niewzruszone…
Drżał ―
tylko
― twój…
… jedynie ― twój…
(Włodzimierz Zastawniak, 2021-11-17
https://www.youtube.com/watch?v=DPGVtkjwjZ4
Komentarze (4)
"Nigdy nie umierają Ci, którzy są kochani"
Wzruszona smutnym wierszem
z łezką w oku pozdrawiam
Wzruszylem sie...
Smutne, piekne wersy.
Pozdrawiam :)
Wzruszające słowa.
Pozdrawiam.:)
Smutne wersy...