byłem tak blisko

Na stosie spaliłem dziś ostatnią nadzieje
A serce jak konar na ogniu sczernieje
To naczynie nie sługa, wybiera okrutnie
By umysł uczucie wyplewił przez kłótnie

Nienawiść narasta wciąż większa na duszy
A niechęć tą w Tobie nic już nie skruszy
Znaleźć ukojenie na twoich dłoniach
Wytrzeć te łzy płynące po skroniach

Horyzont mych marzeń nieubłaganie tonie
Te szanse na życie raz za razem trwonię
Znów pragnień przebiegłość wychodzi przed szereg
Nie zastąpię jednością moich słów rozterek

I kwiatu potrzeba czasami wytchnienia
Ich płatki jak twoje dotknęły znużenia
I nadszedł ten czas wielkiego patosu
W zamysłach naszych kierunek mego losu

autor

nicość

Napisany: 2010-04-07 Dodano: 2010-04-07 20:13:10

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie